Friday 18 December 2009

An advent poem by Jean-Pierre Rawie


Advent

In deze laatste week van de advent
zou het moeten gaan sneeuwen: ieder jaar
zijn het dezelfde dingen waar je naar
verlangt. Dus sneeuwt het niet; maar alles went.

Je steekt de kaarsen aan op het dressoir,
en denkt aan alle doden die je kent.
Terwijl je wacht op een gemist moment
schuiven de dagen naadloos in elkaar.

Je poogt je tegen beter weten in
iets te herinneren wat er niet was,
omdat wat weg is diepte heeft en zin.

Je draait muziek, drinkt thee, je leest en boek
dat je ook lang geleden al eens las.
Maar alles is onachterhaalbaar zoek.


Advent

In what is now the final advent week
it ought soon to be snowing: every year
the same old things are what you’d like appear
the most. No snow then - old hat, so to speak.

You light the sideboard candles once again,
and think of all you know who’re now deceased.
You’re waiting for some moment that’s been missed
while each day slots into a seamless chain.

Against your better judgment you would chance
to call to mind again what was not there,
since what is gone has depth, significance.

You put on music, drink tea, read a book
that you’ve already read long since, somewhere.
But it’s all gone for good, slipped off the hook.




No comments: